ಮನಸಿನ ಮಾತು...

ಕಾಲೇಜು ಬಿಟ್ಟು ವಾರದ ಮೇಲಾಯಿತು. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಭಾವನೆಗಳ ಭರದಲ್ಲಿ ವಿದಾಯ ಕೂಟದ ಮಾತಾಡಿರುತ್ತಾರೆ ಅಂದುಕೊಂಡೇ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನಿಜಸ್ಥಿತಿ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ… ಪ್ರೀತಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು (ಮಕ್ಕಳು) ತಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಕನಿಗೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ವಿದಾಯ ಹೇಳಲು ಎಲ್ಲಾ ಸಿದ್ಧತೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು! ಕುಟುಂಬ ಸಮೇತ ಬನ್ನಿ ಎಂದು ಹೇಳಿದಾಗಲೂ ನನಗದು ಹೊಳೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಂತೋಷವೇ ಆದರೂ, ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಾದ ಸಂಕಟ ನನಗೆ. ನನಗಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಮೌನವಾಗಿ ಕುಳಿತೆ. ಬಲಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಮನದನ್ನೆ ಅಶ್ವಿನಿಯ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಭಿನ್ನವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಮಗಳು ಪರ್ಣಿಕಾ ಅವಳದೇ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿದ್ದಳು. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ವಿಷಣ್ಣ ನಗೆಯಿತ್ತು.  ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಅಕ್ಷಿತ್‌ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಆಶಯಗಳನ್ನು ನನಗೂ ಅರ್ಥವಾಗುವಂತೆ ತಿಳಿಸಿದ್ದರು. ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರ ಪ್ರೀತಿಯ ಮನದಾಳದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಸಾರ್ಥಕತೆಯ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿತು. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸರದಿ… ಕೆಲವರು ಮಾತನಾಡಿದರು… ಹಲವರಿಗೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವರು ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ ತಡವರಿಸಿದರು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ಅಂದುಕೊಂಡದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೇ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಬಳಿಕ ನನ್ನ ಸರದಿ…!   ತುಂಬಾ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಏನು, ಹೇಗೆ, ಏಕೆ… ಯಾವುದೂ ಹೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ನೋಟ್‌ಮಾಡಿ...

ಹಿಡಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಷ್ಟು ವೇಗದಲ್ಲಿ ಕಾಲಚಕ್ರ ಓಡುತ್ತಿದೆ. ಅದರ ಹಿಂದೆ ಓಡುವ ಭರದಲ್ಲಿ ನಾವು ಯಾವುದನ್ನೂ ಗಮನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ದಿನಕ್ಕೆ 24 ಗಂಟೆಗಳೂ ಸಾಲುತ್ತಿಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಹಿಂದಕ್ಕೂ ತಿರುಗದೆ, ಮುಂದೆಯೂ ನೋಡದೆ ನಮ್ಮವರನ್ನು, ನಮ್ಮನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು!  ಹಾಗಾದರೆ ನಾವು ನಿಜಕ್ಕೂ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ? ಕೆಲವರು ನಾವ್ಯಾರಿಗೂ ಕಮ್ಮಿಯಿಲ್ಲದಂತೆ ಬದುಕಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ, ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಬದುಕಿ ಸಾಧಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತೇವೆ. ಅದೆಂತಾ ಬದುಕು, ಎಂತಹ ಸಾಧನೆ? ಆಧುನಿಕತೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವ ಭ್ರಮಾಲೋಕದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ನಾವು ಹೇಳುವ ನೆಪಗಳೇ ಇವು?! ಸತ್ಯವನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು, ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವ್ಯಾರೂ ಸಿದ್ಧರಿಲ್ಲ! ಕಾಲಚಕ್ರದ ಹಿಂದೆ ಗೊತ್ತುಗುರಿಯಲ್ಲದೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ನಮಗೀಗ ಬೇಡ. ವಿಜ್ಞಾನ- ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಆದ ಆಗಾಧ ಬೆಳವಣಿಗೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನಶೈಲಿಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿರುವುದೇನೋ ಹೌದು. ಎಲ್ಲರ ತಿಳುವಳಿಕೆ, ಅವಕಾಶಗಳು ಹೆಚ್ಚಿವೆ. ಸ್ಪರ್ಧೆಯೂ ಹೆಚ್ಚಿದೆ. ಹಣ, ಹೆಸರು ಸಂಪಾದಿಸುವ ಆಸೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇದೆ. ಅವನಂತೆ ನಾನಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಹುಚ್ಚು ಓಟದಲ್ಲಿ ತಾನು, ತನ್ನವರು ಗಣನೆಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ.  ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಕನಸನ್ನು ಬೆನ್ನಟ್ಟುವವರಿಗೆ ಸಂಬಂಧಗಳು ಬೇಡವಾಗುತ್ತವೆ, ಇಲ್ಲವೇ ಸಿಗದಾಗುತ್ತವೆ. ಮುಗ್ಧತೆ, ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆ ಮರೆಯಾಗಿ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಹಂಕಾರ ನಮ್ಮನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಇದ್ದರೂ ಒಂ...